Falsafah perpaduan
Fanatik
kaum telah bertambah selepas 1,000 tahun dalam semua kaum. Tiada jalan untuk
memperbaikinya melainkan melalui jalan falsafah dan hikmah yang menjadi sharīʿat Islām iaitu Al-Qurʾān
dan Sunnah, ijmaʿ umat Islām. Semuanya terdapat dalam hikmah al-Imām Shāh Walī Allāh, dan untuk itu
tidak mengambil kira kepentingan kaumnya dan semua kaum lain.
Di
sisiku (ʿUbayd Allāh al-Sindhī), bahawa pemikran semua kaum tidak mempunyai kelayakan
mengikut persediaan diri mereka untuk menerima ilmu-ilmu itu. Maka kita
mengalami kerugian.
Pada
masa kini, bangsa Eropah menguasai politik kaum-kaum, dan seruan Eropah supaya
mengikuti hikmah sahaja. Umat Islām telah bersedia untuk
sedar dan menerima ilmu-ilmu al-Imām Shāh Walī Allāh; tetapi yang mendukacitakan ialah mereka mengabaikan
ilmu-ilmu Walī Allāh melainkan setelah ilmu itu diterjemahkan ke dalam bahasa Inggeris
atau bahasa Perancis. – petikan dari tafsir al hakm wan abdullah wan musa al
kelanti
Bermula
dari alaf kedua, kami yakin bahawa hikmah dalam ilmu ini telah berpindah kepada
penduduk India. Sultan Hindi bernama Jalaluddīn Muḥammad Akbar, seorang ḥukamāʾ yang
bijaksana, ummī secara semulajadi; telah mengumpul semua ḥukamāʾ dari golongan Islām, Yahudi Naṣārā, Hindu dan Majūs. Beliau memuliakan mereka dan
menyeru mereka kepada sifat kemanusiaan yang menyeluruh yang terserlah dalam
setiap sharīʿat dan setiap pengenalan. Juru bahasa ḥukamāʾ dalam majlis perjumpaan itu ialah menterinya
Abū al-Faḍl dan saudaranya
al-Faiḍ. Mereka menerima ilmu itu daripada ayah mereka daripada Shaykh al-Mubārak daripada seorang lelaki daripada al-Dawānī. Mereka semua dan
sultan mereka adalah ḥukamāʾ yang mempunyai fiṭrah yang sejahtera. Dalam Islām tidak pernah diadakan perhimpunan seperti itu dan tiada
tandingannya, melainkan perhimpunan ḥukamāʾ oleh Maʾmūn di Baghdād.
Apabila
para ḥukamāʾ
itu berbincang dengan orang ramai,
mereka tidak berbincang mengikut istilah para fuqahāʾ
dan ahli kalam . Maka para fuqahāʾ dan ahli kalam tidak
bersetuju dan menuduh Jalaluddīn Muḥammad Akbar dan
para ḥukamāʾ kafir sebagaimana adat kebanyakan orang
ramai. Perkara itu sudah menjadi sunnah Allāh yang tidak
berubah
.-di petik dari tafsir al hakm wan
abdullah bin wan musa al kelanti pendahuluan surah a’raf.
Demikianlah sikap ahli fuqaha dan ahli kalam tidak
berubah hingga
sekarang. Mereka tidak mahu kepada perubahan walaupun untuk kebaikan . mereka
dibungkus oleh fanatik dan sikap taamu’ dan tasadu’ dibawah tempurung ciptaan
sendiri. Mereka tidak sedar bumi Allah ini sentiasa berubah . sifat Allah itu, Allah
sentiasa dalam urusan , maka perubahan bumi ini berlaku di atas suun illahi .
sekiranya ulama fiqah masih beku di takup lama, maka segala perubahan yang
berlaku akan meninggal sesuatu yang beku.
Sesuatu yang beku mengikut neraca ulama,mereka tidak segan-segan
menolak kitab suci yang lain kononya kitab-kitab suci tidak akui lagi kerana
mengalami perubahan walaupun mereka sendiri tidak pernah mengkaji kandungan
kitab-kitab suci itu dan tidak
menyatakan dimana perubahan itu berlaku sedangkan Allah perintahkan kepada nabi
muhammad, dan umat islam ,seru kepada ahli kitab marilah kita bekerjasama di
atas kalimah yang sama. Allah turunkan ayat perintah ini dalam keadaan
kitab-kitab tersebut telah berlaku perubahan. Allah yang maha megetahui.
Perintah supaya berseru kepada bersatu dalam kitab tersebut yang telah berlaku
perubahan. Dan Allah yang megetahui di celah perubahan itu masih terdapat kebenaran
dan keasliannya. Jika tidak ada kebenaran dan keaslian di dalam kitab tersebut sudah
tentu Allah tidak mengiktiraf persamaan yang masih ada di dalam kitab itu
samada kitab hanifi atau pun kitab sabiah.
Mereka ulama
fiqah dan ulama ahli kalam tidak mengutamakan kesatuan manusia iaitu tauhid
yang maknanya bersatu di atas kesatuan manusia. Mereka cenderung kepada
perpecahan iaitu syirik yang maknanya syirik itu ialah kearah perpecahan.
Mereka taksub kepada ulama dan tidak kembali kepada kitabullah .
Sebagaimana Firman
Allah
Mereka jadikan ʿulamāʾ fikah dan ʿulamāʾ taṣawūf mereka, tuhan selain daripada Allah . (Al-Qurʾān: 9: 31),
sudah sewajarnya pihak kerajaan menubuhkan
dewan ulama yang terdiri daripada semua ugama setiap manusia yang menganut
agama menghormati ulama dan kitab-kitab suci mereka dan mereka tidak sanggup
patuh kepada apa-apa keputusan yang dibuat tanpa mengambil kira ulama dan
kitab-kitab suci mereka.
FirmanNya lagi:
Dan sesungguhnya telah Kami utuskan beberapa rasul sebelum
dari engkau wahai Muḥammad, sebahagian daripada mereka itu
ialah rasul-rasul yang Kami telah ceritakan kepada engkau dan sebahagian lagi
rasul-rasul yang Kami tidak pernah menceritakan hal mereka kepada engkau.[1]
Shaykh Thanā Ullāh menerangkan dalam tafsir Al-Qur’an berjudul Bikalam al- Raḥmān
bahawa rasul-rasul yang pernah diceritakan Allāh ialah Nabi Mūsā,
ʿĪsā, Zakariya, Ibrāhīm, Ismāʿīl,
Isḥāq dan lain-lain. Rasul-rasul yang tidak
pernah diceritakan ialah rasul yang diutus di negara-negara India, Parsi,
Eropah, Afrika dan China.
Ringkasnya, kepada setiap umat
di dunia ini Allāh
mengutuskan rasul atau nabi. Selain daripada nabi-nabi yang diutus di
semananjung ʿArab dan Timur Tengah, nabi
dan rasul seperti Zahr Dahst di Irān, Krishnā di India, Socrates di Greece, Buddha
di Burma, Confucius di China dan Shinto di Jepun.
ʿUlamāʾ
Islām yang muhakik telah sekata berpendapat
bahawa nama-nama yang tersebut di atas adalah dari golongan mufahhamūn yang bergelar nabi
pada zaman mereka.[2] Mereka meninggalkan
pengajaran mereka berbentuk suhuf dan kitab suci untuk umat mereka. Walaupun
kitab-kitab mereka telah berubah kerana kelemahan semasa menterjemahnya, tetapi
teks asal risalah suci mereka masih kekal hingga kini. Jika anda berpeluang membaca
kitab-kitab itu, anda akan dapati kebenaran yang kami nyatakan. Jika teks asal
telah hilang sudah tentu Allāh taʿālā tidak
mengizinkan Nabi Muḥammad (S.A.W.) menyeru Ahli Kitab supaya
bekerjasama dengan baginda untuk mengikuti pengajaran yang sama. Allāh berfirman:
Katakanlah: “Wahai Ahli Kitab, marilah kepada satu kalimah
yang sama antara kami dan kamu, iaitu kita tidak menyembah melainkan Allāh,
dan kita tidak sekutukan dengan sesuatu jua pun, dan jangan pula sebahagian
yang lain jadikan orang yang dipuja dan didewa-dewakan selain dari Allāh,
kemudian jika mereka berpaling (enggan menerima) maka katakanlah kepada mereka:
“Saksikanlah kamu bahawa sesungguhnya kami adalah orang Islam”.[3]
Semua umat di dunia ini telah menerima
utusan berupa seorang nabi yang menyeru mereka supaya kembali kepada kebenaran
dan memimpin mereka supaya berusaha untuk mencapai kebahagiaan hidup di dunia
dan akhirat.
Anda perlu faham bahawa pangkat kenabian nabi yang diutuskan kepada
satu umat itu tidak sama dalam martabat ilmu; kerana pengetahuan nabi yang
diutuskan itu sesuai dengan kebolehan dan perkembangan akal dan pengetahuan dan
usaha yang terdapat pada umatnya.
Maka ada umat yang diutus seorang kamil, manakala umat lain pula
diutus seorang munzir, atau bagi umat yang lebih tinggi pengetahuan
diutus seorang ḥakīm atau atau seorang yang lebih tinggi lagi martabat kenabiannya.
Ini merujuk kepada jalaludin yang menjadikan
kitab-kitab suci itu sebagai panduan beriman dengan semua kitab suci. Adalah
menjadi rukun iman kepada orang islam beriman kepada semua kitab suci. Tapi
kerana pengaruh ulama yang berchanggah dengan rukun iman itu mempunyai kuasa
dan pengaruh yang besar di dalam masyarakat melayu yang menjadikan kitab-kitab
ulama mereka lebih mutlak dari kitab suci itu.
Kata ibnu abas
perubahan yang berlaku dalam kitab adalah perubahan yang tidak desegajakan.
Sedikit petikan dari mukadimah
takwil quran nik muhd salleh wan musa tentang tidak di segajakan.
Oleh kerana umat yang diutuskan Al-Qurʾān
ini kebanyakannya golongan musyrik, maka Allāh
menerangkan perkara-perkara di atas dalam surah-surah secara berulang-ulang
dengan gaya yang berbeza dan diberi peringatan bersungguh-sungguh. Demikianlah
Allāh tujukan kepada mereka yang jahil dan
sesat mengikut hikmatNya.
Kaum Yahudi juga telah beriman dengan Taurāt tetapi mereka terpesong dan sesat kerana mereka mengubah hukum-hukum Taurāt dengan:
i)
mengubah
lafaz atau mengubah maksudnya.
ii)
menyembunyikan
ayat-ayatnya.
iii)
menyambung
sesuatu yang tiada kaitan dengan tujuan Taurāt.
Mereka berbuat demikian untuk mendusta dan
mempermainkan hukum-hukum Taurāt. Mereka sangat fanatik dengan mazhab
mereka. Mereka menolak kenabian Nabi Muḥammad
(S.A.W.) secara tidak sopan dan mencaci baginda dan Allāh
(S.W.T.). Dengan sifat-sifat itu disertakan sifat bakhil dan haloba mereka
itulah mendatangkan bencana dan kecelakaan yang menimpa mereka.
Maksud
“mengubah lafaz” ialah mereka mengubah lafaz dalam terjemahan Taurāt, bukannya mengubah lafaz pada teks asal Taurāt seperti yang disangka oleh mereka yang
mengetahui hakikat yang sebenarnya. Shāh Walī Allāh menerangkan perkara ini seperti
berikut:
Imām
Bukhārī
memetik kata-kata Saidina ʿAbd Allāh
ibn ʿAbbās dalam jamiknya “Kitab al-Tauhid” di bawah tafsiran
firman Tuhan:
Beliau berkata:
“Berkata Saidina ʿAbd Allāh ibn ʿAbbās (R.A.): “Erti mengubah iaitu membuangkan, tetapi tidak seorangpun
berkuasa membuangkan satu lafaz tulisan yang terkandung dalam Kitab Allāh itu, malah
mereka mengubahnya secara takwilan yang dilakukan tanpa mengikut prinsip
takwilan yang sebenar”. [6]
Dari keterangan yang dipetik oleh Imam
Bukhari daripada ʿAbd Allāh ibn ʿAbbās (R.A.) jelaslah bahawa perubahan yang dilakukan oleh kaum
Yahudi dalam Taurāt dan kaum Naṣārā dalam Injīl dan semua kaum yang terdahulu dalam kitab Ilahi mereka masing-masing
berlaku kerana kelemahan mereka menterjemah dan mentakwil maksudnya sahaja yang
memesongkan tujuan asalnya. Inilah pegangan sebenar semua imām
Ahl al-Sunnah Wa al- Jamāʿah semenjak lahir Islam hingga
sekarang. Pegangan ini disahkan
oleh Shāh
Walī Allāh dan ʿulamāʾ-ʿulamāʾ
muhakik lain dalam masalah ini.
Pendapat ini juga diterangkan oleh Ibni
Khaldūn
seperti berikut:
“Dan ada pun
perkara yang dikatakan bahawa ʿulamāʾ-ʿulamāʾ
mereka (Yahudi) telah menukarkan beberapa ayat dalam Taurāt mengikut kehendak nafsu mereka dalam
beragama, sesungguhnya ʿAbd Allāh ibn ʿAbbās (R.A.) telah
berkata mengikut apa yang disalin oleh Imām Bukhārī dalam
jamik sahihnya bahawa kejadian yang demikian jauh sekali dari berlaku. Beliau
berkata, demi perlindungan Allāh tidak mungkin sesuatu umat dalam
dunia ini dengan sengaja mahu mengubahkan kitab yang diturunkan ke atas nabinya
atau mengubah pengertiannya.
Berkata Ibn ʿAbbās, sebenarnya mereka
telah menukar dan mengubah dengan jalan takwil. Hal ini dibuktikan dari firman Allāh taʿālā
yang bermaksud: “Dan di sisi mereka
itu Taurāt
yang terkandung di dalamnya hukum Allāh, jika mereka telah mengubah lafaz
kitab Taurāt itu, sudah pasti tiada lagi Taurāt
yang sebenar di sisi mereka yang mengandungi hukum Allāh”.
“Dan apa
yang tersebut dalam Al-Qurʾān al-karim tentang perbuatan mereka mengubah dan menukar ayat-ayat itu, maka
tujuannya ialah takwilan mereka semata-mata. Ia mungkin berlaku perubahan dan
pertukaran pada beberapa kalimah secara lalai dan lemah ingatan dan perubahan
mereka yang tidak mengerti menulis ketika menyalinnya; maka hal-hal yang
demikian itu harus berlaku pada adat”.
Dalam masalah ini Shāh
Walī Allāh berpendapat:
“Dan erti mengubah pengertian itu ialah takwilan yang salah yang membawa
erti itu kepada suatu makna yang tidak mengikut maksudnya yang asal, tetapi
dengan cara tekanan dan terpesong dari jalan yang benar”.[7]
Antara perkara-perkara yang ditahrifkan
ialah
i)
perbezaan
antara orang yang beragama, orang yang fasik dan orang yang kafir dalam setiap
millah.
ii)
mensabitkan
azab yang dahsyat serta kekal dalam neraka bagi orang kafir, dan mengharuskan
orang fasik keluar dari neraka dengan shafāʿat
para nabi.
Perbezaan itu ditujukan kepada orang yang
beragama dalam setiap millah mengikut millah
mereka. Darjah ini telah dinyatakan
i)
dalam Taurāt untuk orang Yahudi.
ii)
dalam Injīl untuk orang Nasrani.
iii)
dalam Al-Qurʾān
untuk orang Islām.
Asas pergantungan hukum untuk mendapat
darjah tersebut ialah beriman kepada:
i)
Allāh
ii)
hari akhirat
iii)
sanggup
mengikuti nabi-nabi yang dibangkit kepada mereka serta beramal dengan syariat millah dan menjauhi segala tegahan
dalam millah itu.
Erti tahrif itu bukan
ditujukan kepada golongan yang khusus dengan nama itu sahaja. Malangnya, orang
Yahudi menyangka keyahudian dan orang Naṣārā menyangka
kenasranian mereka itulah menjadikan mereka berhak masuk syurga dan mendapat shafāʿat para nabi. Mereka tidak memerlukan
sebarang amalan lain selain dari nama mereka.-di petik dari mukadimah takwil
quran nik mohd salleh wan musa.
(demikian juga setengah
daripada orang-orang islam mendakwa selain daripada orang islam tidak akan
masuk syurga tetapi mereka tidak
mengambil ittibar daripada kitab suci al quran dan mereka mewarisi kesesatan
yang di dakwa oleh kaum yahudi dan nasara dan dakwaan mereka itu adalah sama
dengan dakwaan orang islam sekarang)
Sedikit petikan dari mukadimah takwil quran nik mohd salleh
wan musa:(suntingan dari teks asal tahun 1970)
Hadratul islam
shahwaliyullah al-dihlawi rahimahullah taala telah menjelaskan masalah kitab
illahi ini dalam kitab “shataat” bilangan 22, beliau berkata:
“dan kitab-kitab yang
terdahulu sebelum dairpada al-quran al-karim kesemuanya adalah umpama
hadis-hadis qudsi, kecuali mana-mana yang dikehendaki oleh Allah. Dan pada
menerangkan maksud itu telah bersabda nabi muhamad s.a.w. wahyu yang seumpanya
telah beriman dengannya oleh umat manusia, dan lazim bahawa di dapati pada
kitab illahi itu dua perkara yang penting:
1. salah satu daripadanya berkat yang diturun
dari alam malakut dan memberi kebaikan serta redha pada tiap-tiap orang yang
membaca kitab illahi itu serta berusaha menyampaikannya kepada orang ramai dan
serta berusaha dengan bersungguh-sungguh menjalankannya.
2. Yang kedua kitab itu mestilah kekal di
dalamm sepanjang masa dan abad. Dan bahawa umat nabi itu
ditaufikmemeliharakannya. Maka jika terhilanglah kedua-dua yang dikehendaki ini
makatiadalah kitab itu boleh dikatakan kitab illahi sekali-kali, bahkan ia
sebagai sebuah kitab dari anak adam yang mengumpul ilmu-ilmu nabi dengan
ijtihadnya seumpama sahih bukhari dan sahih muslim di dalam milllah kita.
Dari keputusan dan
penjelasan yang diterangkan oleh hujjatul islam al-imam al-shah waliyullah
al-dihlawi rahimahullahtaala di atas ini nyatalah bahawa darjah kitab-kitab
illahi yang dahulu kala seperti kitab-kitab yang ada di sisi kaum hindu, kaum
majusi, kaum yahudi dan kaum nasarani, kesemuanya menepati kitab-kitab hadis
seperti kitab sahih bukhari,sahih muslim dan lain-lain lagi pada darjatnya.
Kitab hadis yang telah
dibuku seperti sahih bukhari, muslim dan sebagainya, meskipun telah dibuat
dengan sehabis-habis cermat dan halusi tetapi darjah kitab hadis itu tidaklah
boleh dikatakan sama dengan al-quran. Kitab-kitab hadis itu dari segi
riwayatnya dan diroyahnya masih terbuka luas pintu kritik dan teguran kepada
mereka yang mahir di dalam ilmu hadis setelah diperbandingkan dengan ittibar
dan syawahid. Hal ini ialah kerana hadis itu di asas daripada khabar yang
diriwayat oleh bermacam-macam golongan yang mungkin menjadi IHTIMAL benar dan
salah.tetapi kitab-kitab ini di dalam istilah syara’ termasuk dalam panggilan
kitab suci kerana di dalamnya terkumpul ajaran-ajaran nabi dan sirah mereka dan
juga sirah sahabat-sahabatnya.
Seperti demikian
itulah halnya pada kitab-kitab illahi yang ditinggal oleh nabi-nabi yang dahulu
kala, meskipun kitab-kitab yang masih ada di tangan kaum hindu, majusi dan
lain-lain umat sabiah tidak dapat hendak ditentukan bailakah masa kitab itu di
tulis tetapi kitab-kitab seperti taurat dan injil mengikut tawarikh yang sahih
telah ditulis setelah wafat nabi-nabi itu kemudian daripada ratusan tahun
lamanya. Dengan ssebab itu segala kitab-kitab illahi selain daripada al-quran
termasuklah hadis-hadis nabi muhammad s.a.w.dari dijadikan tiruan, i’tibar dan
hidayah sahaja. Adapun tujuan yang asal dan utama bagi menentukan hukum-hukum
mestilah dirujuk kepada al-quran itulah kitab ugama yang asasi dan mempunyai
kebenaran yang MUTLAK.
Dari asas yang
digariskan oleh hadrat hujjatul islam al imam shahwaliyullah al-dihlawi
rahimahullahtaala berkenaan taraf kitab-kitab illahi bagaimana yang tersebut di
atas ini, maka nyatalah bahawa cara da’wah islam yang dikehendaki oleh al-quran
dan yang telah dijalankan oleh nabi muhammad s.a.w.serta sahabat-sahabat iaitu
dengan secara menjalankan TATBIK.
Kepada maksud al quran,
da’wah ini di suruh oleh Allah s.w.t kepada nabinya supaya melakukan dikalangan
umat manusia dengan bertujuan menciptakan sebuah masyarakat yang bersatu padu
diantara ahli-ahli millah dibawah naungan kebenaran yang sama yang dibawa oleh
nabi-nabi yang terdahulu daripada Allah s.w.t.
Maka tidaklah berhak satu-satu ahli millah hendak meletakkan
keistimewaan pada kitab-kitab illahi yang ada di sisinya termasuklah ahli-ahli
millah muhamadiah sendiri kerana taraf kitab-kitab itu adlah serupa sahaja dari
segi kebenaran dan kesalahan yang ada di dalamnya. Kerana kitab-kitab itu telah
ditulis oleh pengikut-pengikut nabi selepas daripada wafatnya ratusan tahun
kecuali al-quran sahaja yang tetap benar dan mempunyai asas-asas daripada
mulannya lagi dengna riwayat yang mutawatir.
Oleh hasan muhamad kg tok ku kota bharu.
Tek asal ada dibawah(yang di sunting-sunting)
